sen para musluğunu aç o işler bana oyun gibi geliyor dedim, içimden. bulmaca çözmek gibi bi şey. işi sevince böyle oluyor. her konuda böyle değilim.
pilot a diyeceksin şu işi kimse yapamaz, gerisine karışmayacaksın ama ilgilendiğim konular olacak. gönüllü olarak gaza gelirim.
neyse.
arkadaş bir düzenlemişim işi. ekibe bir motivasyon. ooo bi ay sonra üretim 1250 lerden 1700 lere çıktı.
planlamcılar, satınalmacılar falan geliyor, "ya napıyorsun sen, malzeme yetiştiremeyiz, yavaş biraz" banane amg. ben o kadar baskıyı yerken siz kebap yapıyordunuz. işinizin hakkını verin. devlet sizden de hizmet bekliyor. öyle ya, tamam özel şirket ama bak elin çinlisine senin malını yarı fiyatına satıyor adam. kafanızı kullanın sizde bi yenilikler getirin. maliyet düşürün.
bu sizin vatan borcunuz.
malum, vatanını en çok seven işini en iyi yapandır demişler.
depolar ağzına kadar ürün doldu. pazarlama satamıyor.
heheh dedim kendime, nasılmış aga, hani malın satılıyor, ben göndermiyordum.
e bu kadar da egom olsun artık. düşündüm böyle şeyler.
işi o kadar düzene sokmuşum, her şey o kadar tıkır tıkır ki eskiden stresten mahvolan ekibim, canımız sıkılıyor ya demeye başladı.
e napalım onlar için işi bozacak değiliz.
neyse ben şimdi başarıdan başarıya koşturuyorum ya işletmeyi, diyorum onlarda yılbaşında bi kıyak yapar, herhalde.
aneee, yılbaşında bi de ne göreyim. herkese ne yaptılarsa bana da o.
morelim bozuldu.
gittim konuştum. ehe öhö ettiler. değişen bişey olmadı.
