gün geçtikçe istenilendir. eskiden " nasıl gidiyor bu insanlar? sevdiklerimiz, eşimiz dostumuz var, hiçbir şey yoksa, ince belli bardak, müzeyyen senar kavun, rakı, istanbul, martılar ( çoğaltabilirim) var" derdim. artık diyemiyorum. ikiyüzlü ahlak anlayışından tiksindiğim, sokaklarında gezerken ürktüğüm, sosyal medyada yazarken korktuğum, adaletine güvenmediğim bir ülke burası. "gitmek" fikri eskisi kadar ürkütücü gelmiyor. ben artık gitmek istiyorum sözlük.
