-ben seni arkadaş olarak görüyorum.
+görüyorsun ya ona da şükür.
-nasıl yani?
+vaktin varsa otur da anlatayım. ne içersin?
-...
+seni ilk ne zaman gördüğümü iyi hatırlıyorum. babamın tayini hiç bilmediğim bi şehire çıktığı o sonbahar mevsiminde seni görmüştüm. hiç bilmediğim bi şehirde, hiç bilemeyeceğim şeylerin bilineni sen olacaktın. bunu sonra öğrenecektim. ta ki bir keresinde çok sevdiğin bir kitabı yıllarca arayıp da bulamadığını söylediğinde. o kitabı bulmak için elimden gelen her şeyi yaptığımda. ve senin doğum gününde, sana bunu hediye ettiğimde. senin ise buna seviniyormuş gibi yapışına kadar.
sonra, gölgen gibi takip ettim seni. şiirler yazdım senin için. her zaman için dinledim seni. sen; aşık olduğun erkeklerden bahsederken ben saklardım sana hissettiklerimi.
bir aşk anlatılırdı. bir aşk hikayesi. ama o hikayede ben yoktum. o yüzden de beni arkadaş olarak görmen dokunmuyor bana. en azından beni görüyorsun ya. ona da şükür.
-...
yazarın özel notu; insanlar, ağız denen organın konuşmak için değil de daha çok susmak için yaratıldığını ne zaman anlayacaklar?
