kadınlarda hiç modern değil mesela biz misafir perver ve hoşgörülü insanız. benim işten kadın arkadaşları getiriyorum eve onların dertlerine derman olmaya çalışıyorum onları teselli ve mutlu mesut etmeye çalışıyorum. sevgili ve kocaları ilgilenmeyen hiçbir erkeğin bakmadığı kız kadınların mesut mutlu olmaları hakları değil mi? eşime mısır patlat diyorum pasta börek hazırla diyorum surat yapıp odasına gidiyor. günün yorgunluk ve stresini atıyoruz şurada iki dakkalık zevkimize limon sıkıyor. bazen sırtımı keselettiğim dahi oluyor sonuçta arkadaşım yani yardım etmesin mi? kadın komşum ihtiyacı olur çağıramaz mı? kabalaşıp yok mu diyim nerde yardımlaşma. eşime de diyorum üzgün mutsuz kadın arkadaşlarınla beni tanıştırıp paylaşabilirsin? kıskanma ve cömert ol paylaşmayı bildiyorum. hoş kadınlara iltifat ediyorum, şiirler yazıyorum, centilmenliğimi gösteriyorum. bir yemekte ısmarlamayak mı? kafede otururken bana iş atanlara karşılık vermesem ne kadar kaba demezler mi? yani aramızda cinsel bişey olsa bile ihtiyaç yemek gibi içmek gibi. ama ben onları değil eşimi seviyor ve ona aşığım. kız arkadaşlarım sarılamaz, öpemez mi? kıskançlığın alemi yok moderniz sonuçta hem namus iki bacak arasında olan birşey değildir. bu yazdıklarım ironidir gerçek kişilerle alakası yoktur. seven kıskanır, sahiplenir. bunun kızı erkeği olmaz. ha kıskanmıyorsa sıkıntı vardır. ha hastalık boyutunda olanı yok yere kıskanma kendindeki eksikliğin dışa vurumudur.
