kişisel olarak üzen pek çok şeyin yanında ülkenin gidişatıdır. annemin evi orta-alt sınıfın oturduğu bir mahallede. dolmuştan inip evine yürürken çöp toplayan, sokakta başı boş gezen gençlere, ayağında terlik, üstü başı olmayan kadınlara, parklarda ölümü bekleyen yaşlıları görüyorum. yarına dair umutları yok. sıkışıp kaldıkları bir hayatı sözüm ona yaşıyorlar. ve böyle binlercesi var. ben herkesin insani şartlarda yaşamasını, geleceğe dair umut beslemesini istiyorum. çok şey değil ama bu zihniyetle olması imkansız gibi görünüyor .
