şüpheleri olan kişidir. inanmadığı metafiziksel mefhumlara karşı değil, ateistliği ile ilgili şüphelere sahip kişidir.
şüphe düşüncenin ürünü ve sonucu olduğundan, ateistler de en iyi düşünebilen! oldukları konusunda iddialı olmaları hasebiyle işleri zor. inananlardan dogma ve tabuya olan uzaklıkları nedeniyle aydınlanarak ayrıldıklarını varsayan bu grup analitik düşünceden mülhem şüpheye düşmeye ortalama birinden daha meyyaldir. böylece, kendilerini diğerlerinden farklı kılan silahın namlusu yer yer kendilerine döner.
"inanmak ya da inanmamak; işte bütün mesele bu" deseymiş shakespeare, çok daha anlamlı olurmuş...kanaatimi ara ara kalkması icap edeceğinden şuraya çömeltip şüpheye dönüyorum. gelişimin ve değişimin nedeni olan şüphe, tekrar tekrar değişmek konusunda da epey mahirdir.
bu noktada en çetin şüphe: "ya varsa" olasılığıdır. kendisini diğer yaşayanlardan kendi ürettiği birtakım üstün niteliklerle ayıran insan, inanmak zorunluluğunu da bu noktada es geçemeyecektir. tespitlere, çıkarımlara rağmen, inanmamak gerekliliği konusundaki şüphenin yok olması için elzem olan sağaltma ihtiyacıdır şüpheyi doğuran.
işin aslı, inanmamaya yorulmuş bir kafa ile yorulmadan inanmaktan vazgeçmiş olanın farkılığında gizli. elbette kolayına kaçanla, meseleyi araştırarak aklını tanrılaştıranın arasında şüphe duyma farklılığı da bir başka gerçek.
işin kolayına kaçan kaleme alınmaya dahi değmezdi ya, neyse...
diğeri de zaten kendini tanrı kılmış, ama şüpheli tanrı olmaz; şüphelerinden sıyrıl kemale er, ya da aklını çıkar kurtul.
buradan bakınca inananın işi daha kolay gibi görünmekte. onun da işi ahiret yurdunda zor elbet, ama yine de diğerininki kadar değil.
