Bence ölümün en mantıklı şekli.
Bu dünyadan her türlü gideceksin. Nasıl gideceğin belli değil. Belki kalpten gideceksin, bir arabanın altında kalacaksın, belki yanacaksın, belki öldürüleceksin.
Öldürülmek demişken hayatımı benden başkasının almasına izin veremem. Bazen sırf bu ihtimaller yüzünden yani hayatımı benden başkasının veya başka bir sebebin elimden almasından ve bir de güzel yüzümün buruşmasından duyduğum korkudan erken yaşlarda ölsem mi diyorum.
Yani beni ben öldürmeliyim. Başka hiçbir şey bu şerefe nail olmamalı.
Bu hastaca bir düşünce ama bazen buna kapılıyorum.
Neyse ki hayatımı şu ana kadar istediğim gibi yaşamadım. Bu da beni yaşayıp görmeye itiyor.
Yaşayıp görelim bizi ne öldürecek?
