Eskiden peşimize erkek takılınca hızla üzerlerine yürüyüp "Ya kusura bakmayın aynı yöne gidiyoruz sanırım, malum ortalık sapık dolu. Problem olmazsa sizinle yürüyebilir miyim evime varana kadar" gibi numaralarla kendimizi kurtarırdık.
Okula eğitime gittiğim bir dönem sınıfta sürekli yaramazlık yapan bir çocuk vardı. Onun dışında sorun çıkaran bir kişi bile yoktu. Bir sürü konuşma, uyarı vs. ardından sonunda ona da ilkine benzer bir taktik uygulamaya başladım. "Senden bir şey rica edebilir miyim, sınıfta yaramazlık yapanları sakinleştirmek için bana yardımcı olur musun?"
Iki örneği de kimin üzerinde denesem istisnasız işe yaradı. Belki Allah da sorunlu olanı dizginleyebilmek için böyle bir şey yaptı. Benimki işe yaradı ancak Koca Allah'ınki yaramıyor. Benim bunu istediğim insanlar aslında bir şekilde takdirimi, ilgimi, dikkatimi almak isteyen insanlardı. Peki Allah'ın ilgisini takdirini almak istemiyor mu bu adamlar?
Dürüst olayım, bence umurlarında değil. Allahın emaneti diye değil kendi egoları ve dürtüleri yüzünden "sahipleniyorlar" çünkü. Çünkü Allah emanet etti diye düşünselerdi en büyük günahın "kul hakkı-can almak" olduğunu da gözetirlerdi bir şey yapmadan önce. Ben bir feminist sayılmam ama bir kadın olarak soruyorum nesinden mutlu olacağım bu emanetin?
