Hayatımın bir döneminin mottosu olan cümle şuydu:
Bir sabah gelecek kardan aydınlık.
Ev arkadaşım derisso ile salona, odaya her yere yazmıştık bunu.
O günü bekliyorduk bütün umutla.
Bir köy yoluna ve arkasındaki findiklikliklara bakan evimizin penceresinde kar gördüğümüz gün her şey güzel olacaktı.
Güzel gunler gelecekti. Karanlığı bir kar aydınlığı yaracaktı.
O kar yağdı. Kalktık şaşkın şaşkın etrafa baktık. Cebimizdeki son paralarla bir kafeye gittik. Bir hafta bir şey yememeyi göze alarak bir serpme kahvaltı yapmıştık.
Deli gibi mutsuzduk hala.
Ama mutsuzluğun verdiği garip bir haz vardı üzerimizde.
