8-9 yaşlarındaydım. okuldan dönerken arkadaşlarımla bakkaldan düzenli olarak hergün birşeyler aşırırdık. rahmetli hacı bakkal farketmiş bizim yaptığımızı ve gidip babama söylemiş. babam götürdü beni eve bir temiz sopa çekti. "benim senin gibi oğlum yok!" dedi ve salona gitti. içime oturmuştu. babam artık beni sevmiyormuydu yoksa? gittim içeri peşinden, "baba?" dedim. döndü. "baba artık beni sevmiyor musun?" ağlıyordum bunları söylerken. babam birkaç saniye bana baktı. gözleri doldu sonra. "dünyanın en adi suçunuda işlesen benim oğlumsun sen, canımsın. hiç sevmez olur muyum saçmalama!" sarıldı bana. ağlıyordu babam. şaşırmıştım ama içim huzurla dolmuştu. babam beni hala seviyordu ve hep sevecekti. işte ben o günden beri eminim babamın sevgisinden.
