gözümü bilmiyorum ama gönlümdekini, ilk ve daha sonraki anıtkabir ziyaretlerimde kollarımdaki tüylerin kalbimi sarsması ile açıklayabilirim. hiçbir zaman kemalist olmadım. günlük hayatımda hiç atayı düşünmedim. bir formalite icabı gideceğimi sanırken dümdüz oldum resmen. orda anladım kendisini sevmemek için hiçbir neden olmadığını.
