kedinin aslanı boğduğu bu dünyada artık zoruma bir şey gitmiyor. otorite altına ezilip kimliksizleşen et yığınından fazlası olmadığım zamanlar vicdan mevzusunu çok sorguladım. merhametin ne olduğunu, zor durumda biri görünce içte oluşan o acıma hissini kafama da çok taktım. fakat doğam gereği bunu inkara toplum denen zımbırtı beni zorladı. insan ilişkilerinin yüzeyselliği, paranın aslında tek ve değişmez tanrı olduğu gerçeği gibi gerçekler ağır bastı. arzuladığım veya nefret ettiğim ne varsa hepsi öylesine bütünleşik bir hal aldı ki artık kime ne hissedeceğimi, nasıl bir davranış geliştireceğimi bile bilemez duruma geldim. bu akli bulanıklık, vicdani noksanlık ve sat o anlık istek üzerine kurulu hayat ne kadar ilerler bilmiyorum fakat gerçekten içime işlemiş nefret ve belli dönem yaşanmışlıkların şoku halen daha çok etkili. ayrıca insanlar kendini ederinden fazlasına satmaya çalışan sahtekarlar olarak görünüyor bana. çok küfür edesim var bu duruma ama başıma vura vura sindirmeyi, susturmayı da öğretti o orospu çocukları.
