şu an suskun şekilde kendi dünyamızda oyalanmak yerine yan yana durabilirdik. konuşurken en azından yüz yüze bakabilirdik. ne biliyim kelimelerimizi bölmeden cümle kurabilirdik, dinliyor gibi yapmak yerine belki de birbirimizi gerçekten dinleyebilirdik. birbirimize içten günaydın diyebilirdik, yokluğumuzu fark edip özlem de duyabilirdik. ve en önemlisi her gün yenilenen bu arsız duyguları, bedenlerimizi israfça kullanarak tatmin de edebilirdik...
