bir hafta önce dedemin kardeşini kaybettik. çok sevimli bir insandı, öyle ki, kanserin kemirdiği vücudunun zayıflığından elini dahi kıpırdatamazken, ziyaretine gittiğimde başıyla masadaki çikolataları işaret ediyordu bana.. yoğun bakımdayken kızı onu görmeye girdiğinde, sevdiğimi bildiğinden, bana almanya' dan çikolata getirip getirmediğini soruyormuş, öyle düşünceli, tatlı biriydi. fötr şapkasını, kravatını takmadan bakkala dahi gitmeyen adamı bir deri bir kemik, bilmem kaç günlük tıraşla hasta yatağında görmek öyle yıkmıştı ki beni, ziyaretine her gidişimde karşısında ağlamamak için büyük bir direnç gösteriyordum. ölümün de hayırlısı tecelli etti ve daha fazla acı çektiğine şahit olmadan kaybettik kendisini. bir ölünün bedenini izlerken, insanca, kırmadan dökmeden yaşamak ve sevdiklerimin kıymetini yaşarken bilmek adına söz veririm kendime daima.
amak ı hayal' de, raci' nin hayali yolculuklarından birinde, hürmüz ve ehrimen' in savaşına tanık oluruz. hürmüz aydınlığın, iyiliğin ; ehrimen ise karanlığın ve kötülüğün timsali, tanrısıdır. günler süren savaşlar neticesinde, ehrimen ordusundan Nifak savaşçısını meydana sürer . Nifak günlerce karşısına çıkan tüm savaşçıları öldürür. En sonunda Hürmüz, Nifağın karşısına Muhabbet adlı pehlivanı sürer ve üç gün süren mücadeleden Muhabbet galip çıkar.
ölüm gibi büyük bir gerçekliğin gölgesinde, kırıp dökmeden, incitmeden, muhabbet içerisinde yaşamayı bilmek gerek. insana bir gülüşten başkası kar kalmıyor, ne kadar gülümser, ne kadar gülüşe vesile olursak o denli çoğalır, tamama ereriz. ömür dediğin bir gündür diyor ya şair, zamanın değersizliğinin idrakiyle, her birimizin o günü nifağa, karanlığa teslim etmeden dostluk içerisinde yaşayabilmesini temenni ediyorum.
