içinde küçücük kaldığım büyük bir anlamı var hayatının biliyorum ve herkes başka bir şey istiyor senden... Herkes için bir cevap bulmak zor, taşımak zor bazen soruların-sorunların ağırlığını... Bir bilet diyor insan içinden bazen sadece gidişi olan... Bırakmak, kaçmak ya da her neyse adı... Çıkıp vucuduna uzaktan bakmak istiyor ve işler yoluna girene kadar asla içine girmemek... Seni anlıyorum, anladım hep... Çünkü sadece dinlemedim, hissettim ben, kısa kısa anlar için sen olmayı denedim, yoksa bu kadar kolay kabullenemezdim seni yanımda istediğim tüm anlarda, yatağımın içine girip kadın-erkek ya da her ikisine dair kitaplar okumayı...
Zor... Büyümek değişmek ve her aynaya baktıgında farkettiğin yeni yeni seyleri göze alarak bir sonraki gune başlamak zor... Ben hala kartondan bebeklere kağittan elbiseler yapmak isterken, başkalarının artık senden gerçeğini istediklerini bilmek, spor ayakkabılarla korkuluklardan kayarken, topuklularla yırtmaca dikkat ederek 4 kat inmek zor... Sarıldıgım tek erkek babamken şimdi birinden çıkıp arada bir onun sarıldıgı gibi sarılmasını istemek zor... iste bu yuzden yazıorum ben, yazdıklarımla yüzleşip duruma alışıyorum...
Sana gelince... Neden bu kadar imkansızlığa rağmen içimde hala aptalca umutlar tasıdığıma, kocaman istanbul'da bir sürü insan arasında yürürken neden bir yerlerden çıkışını beklediğime gelince... Susup kalmıorum... Biliorum sebeplerini... Hergun onlarca aldıgım karardan birisin sen... Sen benim her sabah bugun artık bir şeyleri yoluna sokmak zorundayım deyip, sonra bi bardak kahve ve sigarayla bunlardan vazgeçişimsin, kendimi ödüllendirdiğim zamanların en guselisin... Bugun de içimde kalsın, bunu yarın sabah düşünürüm...
