bir şey farkettim bugün. yaptığım şeylerde, kurduğum hayallerde, geçmişe bakıp da üzüntü duyduğum olaylarda artık ne geliyorsa akla, çoğunda kendimi önemli biriymiş gibi gösterebilmek adına yapmışım. üzüldüğüm şeyler bu yüzden. sevindiğim şeyler bu yüzden. yani adeta ilgi adına yaşamışım. kendini var hissedebilmek adına başkasına ihtiyaç duymak ne kötüymüş ya.
