Bazen görüyorum insanlar özledikleri şeyin peşinden gitmiyorlar. Bahaneler üretiyorlar. Nedenler üretiyorlar. Çaresiz bir özlem içinde de değiller halbuki. Sadece günlük hayat daha tatlı geliyor. Ve özlem duyguları ağır basmıyor kendi içlerinde.
O özlem duygusu ağır bastığında bahaneler, nedenler bunların önemi kalmaz. Baştan aşağı bedene varlığını hissettirir. Çoğunun da özleminin sonuca bir kavuşmaya çıkıyor. Bundan daha güzeli mi var? Kavuşmanın ardında hangi duyguyu barındırırsa barındırsın.
O yüzdendir ki özlediğiniz biri varsa ulaşma şansınız varsa en ufak dahi şansınız varsa söyleyin özleminizi, kavuşmaya çalışın.
Bazı özlemler bu kadar mutlu yada şanslı da değil. Çaresiz özlem duygusunu taşıyanlar da var. Kavuşma anında bu çaresizliği hissedenler var. Bir öykü ile anlatayım.
' uzunca bir özlemin ardından onunla buluşmaya gidiyordu öykü. içinde karışık duygular vardı. Onu gördüğünde ne yapacağını bilmiyordu. Aptalca davranmaktan çekiniyordu. Aklında bu düşüncelerle onun yanına gidiyordu işte. Mutluluk da vardı içinde. Ne olursa olsun bir kavuşma vardı içinde.
Yanına vardığında öyküye sarılmıştı o. Öykü ise sadece ellerini onun sırtına koymakla yetindi. Sarılması için bir yasak yoktu. Ama ona istediği gibi sarılırsa ona sıkı sıkı sarılırsa o sarılmadan sonra canının yanacağını biliyordu. Bir kavuşmada çaresizliği yaşıyordu. Kendine kızsa da duygularının dışarıya taşmasına zor engel olsa da özlemini dindirmenin huzurunu yaşıyor ve ona hissettirmiyordu.'
Gecikmeli bir yazı bu. Birkaç gün önce duygularımın daha yoğun olduğu bir zaman diliminde yazmam istemiştim. Şimdiye kaldı. Yine de anlatabildim galiba anlatmak istediğimi. https://galeri.uludagsozluk.com/r/1834248/+
