insanlar böyleydi seni bir kalıbın içine sokmak, o kalıptaki varlığını izleyerek kendilerini tatmin etmek istiyorlardı.
Bu benim ruhumun en gerçek çığlığı. Zalim ve madrabaz hainler kanıyor kirpiklerimin üzerinde. Işık tutan son şahın kılıç gözleri şahit bana. Şahitliği azminden değil vesvesesinden geliyor. Ona da söylememiş annesi acizliğini. Ellerinin üzerinde bir temsil yüzükoyun seyrediyor bizi, hani açıldığında parmakların...
Bunlar seyrine doyum olmaz sözlerim, vekâlet verdim yalnızlığıma ben yokken açsın tüm kapılarımı!
