evimizde bir özürlü var,babamın üvey kardeşi, üvey halam,
ben kendimi bildim bileli o bizimledir, hatta annemin dediğine göre beni ufakken ayaklarında sallamıştır,
hastalık teşhisi ise orta halli akıl hastası olduğudur,
konuşulanları biraz anlar biraz da konuşabilir,
dünyadan hiçbir beklentisi yok,
babamın diğer 8 öz kardeşi de sakat çıkmış annesinin karnından ve doğduktan hemen sonra ölmüş bu bebekler,
sadece babam sağ kalmış ki o da 9 yaşında bir hastalık geçirdi ve yanlış iğne sonucu beli sakat, boyu bu yüzden 1.50 bile değil,çocuklar duymasındaki çaycı hüseyin kadar boyu ve ilginç olarak babam son 10 senedir çay ocağı işletiyor,
annemin de boynunda yapışıklık var, yani bizimki gibi sağa sola döndüremiyor, kalıtsal bir hastalık zaten annem de babamla o da sakat olduğu için evlenmiş,
ablamda bir sorun yok,
dedem ve babaannem'i hiç görmedim, dedem babamın beli sakatlanınca kahrından ölmüş,ananem de başka biriyle evlenmiş dedemden yaklaşık 20 yıl sonra ölmüş, benim ise belimde hafif eğrilik var doğum sırasında oluşan ve geçmeyen, ara sıra ağrı yapan,
halam ara sıra annem tarafından mıncıklanır ve ben de bağırırım halama, çünkü çok ilgi ve bakım ister, tek düşündüğü kendisidir ve tüm yaşamı saatlerce televizyona bakarak ve yemek yiyerek geçer, eğer onunla ilgilenmezsek yatağını pisletir, tuvaletinin her tarafını boka bular ve bu kokunun temizlenmesi ve kalkması saatler alır.ne kadar ona bunu yapmasının yanlış olduğunu söylersek de işe yaramaz, ne dövmek ne de tatlı söz işe yarar yaptığı bu ilgi çekme davranışlarında. kimi zaman kendi kendine konuşur ve ''geldi'' der çoğunlukla, kapı çaldığı zaman ''kapı kapı çalıyor'' der bozuk türkçeyle ,doğduğumdan beri bu üç sakat insanla yaşıyorum.
bilhassa tam sakat diyebileceğim halamın yaşamı bu: tv, yemek, tuvalet, kapı zili,ilgi çekme davraışları. kimi zaman da orasını burasını mıncıklayarak cezalandırılır annemce ,bağırılır ona ,biz de insanız bazen kontrolümüzü kaybederiz.
darwin'in doğal seleksiyonu umurumda değil, allah'ın olup olmadığı konusu da beni ilgilendirmiyor ,çünkü ben anası babası sakat bir insanın çocuğuyum ve allah'ın adeletini,çektiklerimi göz önüne aldığımda çok defa eleştiriyorum, ki sırf babamın ölme ihtimali yüzünden anadolu lisesi'ne değil de meslek lisesine gidip hayatımı kararttım ve hala hayatım berbat,bu koşullar altında bile bana hala her şey düzelecek diyen insanın samimiyetinden şüphe duyarım.
şimdi olaya dinsel yönden bakarsak halamı baktığımızdan ötürü cennete gideceğiz. ama onun çektiklerini de senelerdir görüyorum.hiç arkadaşı olmadı, okula bir kere gitti bir daha gidemedi, sevgiyi tadamadı, kimsesizlikle büyüdü sayılır; doğmayı o istemedi, ama yaşamak için çabalıyor, ister bilinçli ister bilinçsiz olsun.
anne'nin çocuğuna bakacak durumu bile olsa onu doğurması hem çocuğa hem de anneye zararlı olabilecektir. zira baktıkça o sakat çocuğa kahrolacaktır, ne mürüvetini ne de torunlarını görecektir, yalnızca onunla ilgilenecektir ve anne ölünce kimse onun gibi çocuğa istediği gibi bakmayacaktır.
bilip bilmeden doğrudan anne yanlış ya da doğru yapıyor demiş yazarlar. ben de herhalde bu işin içinde çok bulunmuş olarak bir şeyler yazabilirim. eğer anne çocuğundan çok yaşayacağına ve çocuğunun acı çekişine dayanacaksa, aldırmasın onu, zira aldırmazsa cennete gidecektir ama aldırırsa da içinde bir çelişki yaşacaktır.
eğer ben anne olsaydım çocuğum için en iyisi isterdim, kendim doğururdum, zira onun karnında oluşması anne ve babanın suçudur, çocuğun sakat doğmasını istemezler ama yaptıklarından her türlü kendileri sorumludur. her birleşmede belli bir çocuk doğma riski vardır ve bu çocuğun sakat doğmayacağını ya karında birden sakatlanmayacağını nasıl bilebilir insan?burada vicdan devreye girer, yazımda bazı çelişkiler ve konudan sapmalar var ama şu noktaya gelindiğinde söylemek istediğim o sakat çocuktan annenin sorumlu olduğudur ve bu sorumluluktan kaçmaması gerektiğidir.zira herkes çocuğunun sağlıklı olmasınu ister ama bu sakat çıktı yenisini yapalım bu da sakat çıktı bir daha deneyelim yenisini zihniyeti ise o annenin iyi bir anne olduğunu değil acımasız ve düşüncesiz olduğunu gösterir.
çocuk yapmanın amacı sadeece üremek değildir, insanın kendinden bir şeyler aktaracağı en yakın şeydir çocuk. sakat bir çocuğa da bir şeyler öğretebilir insan. dünya güzel zira, insan dünyaya bir daha gelir siz kendinizi nasıl öldüremiyorsanız o sakat bile olsa nasıl onun yerine seçim yapabilirsiniz?
