Küçükmüşüm,tam yaşımı bilmiyorum.Beş-altı yaşları sanırım.Sokakta uzun vakit geçirdiğim son zamanlar.Bir gün bizim mahallemizdeki çöpleri sürekli karıştıran,işe yarar bulduklarını alan bir adam ben çöpün yakınlarındayken yine çöpü karıştırmaya gelmiş.Ben niye çöpün yakınlarındayım?Çöp atmak için galiba.Hikayenin kilit noktasına kadar çok şeyi hatırlamıyorum.Hatta esas olayı da pek hatırlamıyorum,annem anlatınca hayal meyal canlanıyor aklımda bazı şeyler.Adam,yine çöpü karıştırırken,"Güzel kız,"demiş bana.Güzel kız.Hemen bir iki adım dibimde annem var,adamın kötü bir niyeti olamaz.Sadece normal bir yetişkin gibi küçük bir çocuğa sevgisini göstermiş.O bir doktor olsa,mühendis olsa,aşçı olsa ben korkmayacağım.Ama karşımdaki çöpü karıştıran adam olunca korkmuşum.Çok korkmuşum.Anneme koşmuşum hemen.Yarabbim,ne büyük utanç.Muhtemelen o an utanan,üzülen odur ama ömrümün sonuna kadar bunun yüzünden ben utanç duyacağım.Hem de her hatırladığımda içimi yakan bir vicdan azabı ve utançla.Her insan gibi yaptıklarımdan çok utanç duyduğum şeyler var ama bu listenin başını çekiyor.Her bu olay aklıma geldiğinde kalbim nasıl ağrıyor bir bilseniz.Hala bizim mahalledeki çöpleri karıştırıyor mu,hayatta mı bilmiyorum.Umarım bir gün ondan özür dileyebilirim.Ne desem boş.Küçücük bir çocuğa bile sınıf ayrımını böyle öğretiyor ya bu toplum,o an o adamın duyduğu üzüntü ile benim ömür boyu sürecek utancım yüzünden hakkım helal değil bu topluma.
