Vaktiyle görüştüğüm bir kız vardı, uzunca arkadaş ortamında eğlenilen akşam iki çift halinde eve gidilen ve malum hadiselere girişilen bir ortamda tam da zurnanın son deliğinde, bu cümle döküldü dudaklarından.
Kalakaldım. Keyfim yarım kaldığından değil. Tercihinden dolayı özür dilemesinden dolayı. Hayat görüşü olan bir konunun benim keyfimi kaçırmasından rahatsız oluşundan.
bunun adı naiflik mi, ataerkillik karşısındaki ezilmişlik mi, istemek ama yapamamak mı çözemedim.
Kendisinin tercihine saygı duyduğumu sorun olmadığını söyledim. Sarılarak uyuduk. Sonra ne o ısrarcı oldu ne de ben aradım.
Peki sonunun gelmeyeceğini nile bile oraya kadar neden geldi? Sonra ne hisetti? Özrü samimi miydi? Motivasyonu neydi?
