en umulmadık vakitlerde, düştüğümüz kuyudur yalnızlık.
can sıkıcıdır. kınına batırır acılarımı, bir dövme gibi işlenir yüregime. büyük askılarını boynuma asıp, çaresizlik içinde sallandırır. delik deşik kalbim, tüm keşmekeşi içinde beklerken ecelini; önce etrafımı sarar sımsıkı, ruhuma ulaşmadan önce. kızgınlık ya da pişmanlık sorgularken, tükenir satırlarım, bitirir tüm tümcelerimi. bütün sırları mühürleyip ödünç aldığı izniyle, agzımdan burnumdan yalnızlık gelir. bazen cinnet nöbetlerimin her birinde, keşkelerimle vücut bulur. zehrini sızdırıp azar azar, eritir içimi.
iyileştirmez yaraları, sadece soğutur.
kabuk baglar.
zaman durur o anda.
ötesi yok yalnızlığın.
çaresizliğin hüznüyle doluşurlar bir odaya.
" hani " diyorum " belki " ya da " keşke " öznesiz bir cümle! belli-belirisiz.. silik-soluk.. dövüyor yağmurun camı dövdüğü gibi içimi.
" insan bazen o kadar yalnızdır ki, yalnızlıgıyla konuşur " da bahsedilen insan olur.
