Duruşundan ödün vermemek. Kimse için, ne durumda olursan ol kendinden taviz vermemektir...
'' Özgür kızı oynamayı sevmedim hiç bir zaman. Oyunculuk nasıldır bilirim ama ben oyuncu olamadım. Ben kendim olma mücadelesi verdikçe, kendim olmaktan çıktım. Özgürdüm, baskılardan uzak, hayatın rahatlığı içinde yolunu bulmaya çalışan bir deli kızdım. Şimdi ise avuçlarımın arasından kayıyor benliğim... Biri tutsun istiyorum, ama tuttuğu anda bırakmayacaksa, beni daha fazla zedelemeyecekse tutsun. Bu sefer oldu diyorum, her tutunduğum dal yeniden batırıyor beni. insanların kendi hatalarını görmeyip, benimkiler için araştırmacı bir ruh hali içine bürünmeleri üzüyor beni. Üzerimdeki baskıyı daha bir arttırıyor, asıl o zaman yapmak istemediklerime sürüklüyor beni. Kimse bunu fark etmiyor, fark etseler yapmayacaklar, ya da fark ettiklerinde zaman çok geç ve ben kaybolmuş olacağım.
'' Birini çıkarıp bir kalıba sokabilmek mümkün mü ? '' diye düşünüyorum. Oysaki kalıplar; gerçek hayatın sıkıştırılmış gel gitlerini ifade ediyor benim için. Çünkü; biriyle gelirken, bir başkasıyla gidiyorlar. Hele ki kendin olabildiğin anda tamamen kayboluyorlar. işte ben en çok bunu seviyorum...
