evden çıkıyorum,sabah demeye bin şahit saatte otobüse biniyorum. karşımda hep bir parçası sana benzer insanlar. aklımda dikkat ettiklerin. okula geliyorum, kahvemi alıp bir köşeye çekiliyorum. ve çekildiğim her köşede binlerce insanın içinde senin gülüşünden, senin saçlarından ve senin bakışlarından çalmış bir adet insan gelip oturuyor karşıma. eve dönüyorum, fotoğrafların aklıma geliyor, çizmeye çalışıyorum yüzünün bir bölümünü, beğenemiyorum bir türlü.
sen dışındaki sana ait, senden çalınan ne varsa garip bir değer vermeye başladım. sana benzeyen birinin sevdiği bir şarkıda bile seni arayabilecek kadar. senin konun, seni tanıyan insanlar, senin resimlerin, değişimlerin, gitmelerin ve kalmaların. böyle bugünlerde, reddedicek olsam da her seferinde.
ama bir gün tüm bu reddedişleri yenip gelicem, yine de.
