Askerde kendini sevdirmesini bilen adamı (gıcık bir iki kişi hariç) kimse ezmez. istisnalar hariç Belli bir müddet sonra istese de ezemez. istediği kadar alt devre olun. Usta birliğim mardin il jandarma alay komutanlığına bağlı bir merkez köy karakolu. Acemi birliğim çavuş talimgah izmir. Neyse ilk gün gittim hemen devrecilik yaptılar koca karakolun bulaşıklarını yıkattılar tek başına. Temizlik yıka pakla sil süpür hepsi. Dedelerden birisi: benle mi geldin askere? Dedi. Ses etmedim sustum. Hır çıkartmadım. Eyvallah ettim. Sonuçta Bozuk devreyim. Dönem sonu gittiğimden yalnızım. Sadece bir arkadaşım var o da delinin teki. Ona da baskı yapmışlar. Usta askerleri çivili sopayla kovaladı gözümün önünde. Korkudan çocuğa bir daha kimse ilişmedi. Neyse ne görev verirlerse yapıyorum. Bir iki gün böyle geçti geçmedi o bana laf söyleyen aynı çavuş baktım insafa geldi. Dedi ki: "Si....rim böyle işin ızdırabını, ne lan bu çocuk bu milletin eşşeği mi ki bütün işi bu garibana yıkıyoruz? Yap listeyi yeniden, herkes çalışacak" demesin mi? Allahım dedim ya şu işe bak. O karakoldan tezkere alırken o çocuklar beni omuzlarında uğurlayıp yolcu ettiler hiç unutmam.
