Benliğimin oluşmasında-öleli 13 sene olmasına rağmen- en büyük etken o. Hala onun hikayelerinden ders çıkıyor bana. Yaşadığımız şehirde herkes tarafından saygı gören birisiydi. Çok sevilirdi.
Beni çok severdi, gelirken bana meyve getirirdi, her gün. Bir gün balkondan yolunu gözlerken elinde 2 poşet gördüm. Kapıya koştum, elinde 1 poşet vardı. Ertesi gün tekrar balkona çıktım, yokuşu usul usul çıkıyordu. Bir baktım, benden önce mahallenin çocukları koşmaya başladılar “dede,dede.” Diye. 1 poşet bana meyve alırken,1 poşette mahalledeki çocuklara alırmış. Eve gelene kadar da onları dağıtırmış.
Sordum “neden onlara da veriyorsun” diye. Cevabı hala aklımda. “Bu dünyada çocuk sevindirmek kadar iyi olan bir şey yoktur. Onlar günahsızdır, kimsenin günahını da taşımazlar.”
Bu söz sonradan benim hayat felsefelerimden birisi oldu.
