20 yaşındayım ve kendimi bildim bileli en ufak bir olumsuzlukta ağlamaya meyilli bir yapıya sahibim. Dışarıdan bakınca her şeye gülüp geçen biri gibi gösteriyorum kendimi galiba, ama içim... içim, dışa akıtamadığım gözyaşlarımla dolu. Yakınlarımdan sürekli yara alıyorum ve bu yaralar beni en iyi bildikleri yönlerimden oluyor doğal olarak. Ve bu yaralarımın sebebi de benmişim gibi... Kendimi çok kötü hissediyorum sözlük, dünyanın en kötü kalpli insanıymışım gibi hissediyorum. Kalbimin kötülüğü dilime yansıyormuş da sanki herkesi kırıyormuşum gibi...
