Yasim ilerledikce fark ediyorum ki, git gide daha rasyonel bir insan olup duygusalliktan uzaklasiyorum. Her seviyorum sandigim Ama hayal kirikligi yasayip unuttugum her kisinin ardindan biraz daha azaliyor ask evliligi yapma umudum. Hayatta inanmazdim kariyerimi, isimi ilk plana koyacagim. Ama 2 sene sonra bosanip bosanmayacagin belli olmayan insan icin neden ömür boyu hayatini garantileyecegin isinden vazgecesin kafasindayim artik. Aska olan inancimi yitirdim. Kücükken kurdugum o bol cocuklu, güzel, sicak yuva hayallerim, etrafimda gördügüm mutsuz Ve depresif evliliklere hic uymuyor. Böyle olacagina hic olmasin diyecek duruma geldim. Ki Ben kendimi bildim bileli cocuk sahibi olmak icin can atan birisiyim. Hic anlam veremezdim yasi ilerlemesine ramen evlenmeyen insanlara. Simdi anliyorum, yas ilerledikce sevmek, güvenmek, ikna olmak zorlasiyormus.
