Hayal kırıklığına atılan ilk adımdır.
ikinci adim daha fenadir.
Uyandığın zaman ilk beş on saniye her şeyin normal olduğunu, geçtiğini sanma hissi. Bir an tertemiz uyanirsin oha sabah olmuş lan dersin tüm dertler tasalar sorunlar unutulmuştur.
Uyumuşsun ve her şey geçmiş hissi.
Sonra bir bir gelir her şey akla.
Yıkım başlar.
Çok sıkıntılı zamanlar geçirdiğimiz günlerin ilk günü. Hastanede tekli refakatçi koltuğunda uyuyorum annem başımda beni uyandırıyor, agliyormusum uykumda. Rüya görüyordum bence ondan.
Uyanır uyanmaz anneme sarılıp ağlamaya devam ederek çok kötü bir rüya gördüm kanser olmuşsun hastaneye yatıyorduk diye anlatmaya başladım.
Sonra işte beş on saniye geçti. Annemin de ağladığını duydum çevremde baktım. Annemi ittim. Uyumaya devam ettim.
Gelir geçer hisleri sevmiyorum, ve bu da onlardan biri.
Sevmesem de kötü günlerin bitmesi için, ugursuzluga doğan güneşin batmasını beklemek için bir umuttur bu his
