80 sonu 90 başı çocuktum ben de.susam sokağının benim için bir anlamı vardı.akşam üstleri arkadaşlarla arka sokakta top oynamaktı.topun sahibi çocuğu da oynamak zorunluydu tabi.çocuk ya kaleye geçerdi ya da kale direği olurdu.her an ailemizin ulaşabileceği cep telefonlarımız yoktu.eve dönme zamanı müezzinin akşam ezanına başlamasına bağlıydı.depresyona girmedik biz.şımardığımız zamanlarda annemin vurduğu 2 fiske yeterdi gazımızı almaya.hijyen kelimesini bilmezdik o zamanlar.aynı şişeden gazozu paylaştığımız da oldu, sadece pazar geceleri yıkandığımız da.doksanlarda çocuk olmak futbolcu kartları,taso biriktirmekti, çoraptan top yapıp sert bir vuruşla annenin en sevdiği vazoyu kırmaktı.internetimiz de yoktu bizim.ama amigamız vardı. bisikletten düştüğümde bana hatıra kalan yara iziydi aynı zamanda..
şimdiki çocuklarla karşılaştırdığımızda kim bugün çocuk olmak ister?ben değil.o zamanlarda daha mutlu, daha dolu bir çocukluk yaşamışız sanki.
