iki buçuk haftadır sadece sıvı gıda ile besleniyorum (2.ülser ameliyatım gerçekleşme riski var) , bi yandan sınavlarım başlıyor ders çalışmam gerek, diğer yandan da iş hayatımın en önemli ve verimli, yeni görevim kapsamında köy okullarını yenileme / dönüştürme projesindeki yoğunluğum, gidip gelmelerim var. bu koşuşturmaca üçgeninde sadece 2 kez gördüğüm 6 yaşındaki çocuğun, arkasından saklayarak bi anda önüme getirdiği hediyesini görmek son bir ayın tüm kötülüklerini silmeye yetti şu an... Çok mutluyum be!
Dedi ki, "okulumuzu güzelleştir ki ileride mimar olabileyim. senin evini kendi ellerimle çizip ziyarete geleceğim" sonrasında bana sarıldı sıkıca küçücük kollarıyla, öptü. koşarak uzaklaştı yanımdan. Kalakaldım... zaten dokunsan ağlayacak olan ben, (evet gözlerim dolmuştu bile) ve ağladım akabinde...
Söz çocuk, sana hayal kırıklığı yaşatmayacağım, gelecekte istediğin olacak...
Velhasıl kelam Sevin be, n'olur gerçekten sevin artık. insanları, boşa umut vererek hayal kırıklığına uğratmadan, incitmeden güzelce sevin, gerisinde dünya kurtulacak zaten.
Sevgiyle...
