hayatın içindeyken kaygı, korku, memnuniyetsizlik, bıkmışlık, mutsuzluk duyuluyorsa düşünce dünyamıza direkt oradan kurtuluş, kaçış fikri gelir. ve bu çok normaldir. bir yerdeyken oradan huzursuz olup hemen oradan gitme isteği. sebebinin duygusal yoğunluğu güçlüyse, daha güçlü gelir.
fakat diyelim o gittiğimiz huzursuz hissettiğimiz, kokusundan, dağınıklığından, karanlığından huzursuz olup kaçmak istediğimiz mekandan başka bir yer yok. daha güzeli veya daha kötüsü yok. fakat bizim olumsuz ruh halinde göremediğimiz kocaman bir malzeme çantamız var. orayı restore etmek için önce o çantayı bulmak gerek zor evet, ama her türlü bizim. bize ait. istediğimiz gibi güzelleştirebiliriz orayı onu bulduğumuzda. evet belki tam ortasına istediğimiz denizi yapamayız sınırlı malzemelerimizle. bu durumda da ona ne kadar yaklaşırsak o kadar iyi. yerine onun kadar istediğimiz bir şey koyarsak mesela bundan da mutlu olabiliriz. sonra zaman geçer yine parçalar eskir, tablolar çöker. inişler hep olacak, çıkışları yapabileceğimizi de hep bileceğiz.
yardım almak her zaman gerekliyken bu durumda en gerekli durumdur. belki ilk, belki de çok gittiniz, umutsuzsunuz. fakat siz bu kadar önemli olmasaydınız ne bu satırlar yazılırdı, ne kitaplar yazılırdı, ne de hastaneler açılırdı. yardım almak istemek sadece düzelmek istediğinizi gösterir, anormal olduğunuzu değil. çünkü hayattan vazgeçmeyi düşünmek de bazı durumlarda ferahlatıcı görünür ve bu yaşananlara ve hissedilenlere göre gayet normaldir.
hep iyi hissettiğimiz bir dünya olsun, ben de çok isterim. fakat böyle işlemediğini kabullenmek gerek.
