elimi kolumu bağlıyosun be ismine aşık olduğum.. yazmıcam diyorum, bırakıcam diyorum, izlemicem diyorum.. dayanamıyorum ki..
bi gün arkadaşlarla play station oynamak için kaçmıştık okuldan.. lisede bile değilim ha.. orta okuldayız.. bi bağrış çağrış falan geçtiğimiz mahallede.. o gün de maçı vardı fenerin.. pendikspor diye bi takımla.. türkiye kupası maçı.. sorduk bi abiye yoldan geçerken.. ''2-1 am.na koyiim!'' dedi.. ''lan ruhsuz ibneler ata ata 2 tane mi atabildiniz lan!'' dedim! derken düştü benim jeton.. meğersem yeniliyomuşuz.. eve geldik.. bitmiş maç.. anneme sordum; ''yenildiniz oğlum.'' dedi.. girdim odama, duvardaki posterlere baktım.. dolaptaki çubukluya baktım.. ağladım..
şu nete, bilgisayara bulaştım bulaşalı iyice asosyal oldum.. karı yok, kız yok.. zaten pek de beğenmiyolar sanırım.. iki ayda koyuyolar kıçıma tekmeyi.. tek bırakmayan beni o iki renk.. küfretsem de, ihanet etsem de, lanet etsem de beni bırakmayan yalnızlıktan başka tek şey var.. o da dolabımda asılı olan çubuklum..
bi monitöre bakıyorum, bi elimdeki çubukluya.. hala 0-0 yazıyo ekranda.. sıcak basıyo, ateşim çıkıyo.. dayanamıyorum.. ''ben çıktım valide'' diyorum.. yarım saatlik yolu 9 dakikada falan alıyorum.. içeri giriyorum.. gol oluyo.. denizlispor atıyo golü.. rüştü soluna atlıyo ama top daha bi sola yuvarlanıyo.. gözlerim yanmaya başlıyo sigara dumanından.. ellerim titriyo heyecandan.. mideme kramp giriyo sıkıntıdan.. çıkıyorum kahveden leş gibi sigara kokarak.. hiçbir şey duymak istemiyorum.. kulaklıklarımı takıyorum, evime, odama doğru yürüyorum.. eve varınca kapıda yine annem karşılıyo beni.. ''noldu?'' der gibi bi göz hareketi yapıyorum.. ''1-1 bitti, onlar şampiyon oldu.'' diyo annem.. etraftan korna sesleri, ''şampiyon'' naraları geliyo.. ama sesler tanıdık değil.. bizimkilerin ''şampiyon'' deyişi değil bu diyorum.. yine odama giriyorum.. yine dolabımda asılı olan çubukluma bakıyorum.. ve yine ağlıyorum..
küçükken bildiğim en büyük kupa türkiye şampiyonu olunca verilen kupa sanırdım.. çünkü hiç çıkmazdı fenerim yurt dışına.. hiç bilmezdim real'i, milan'ı, manchester'ı.. küçüklükten olsa gerek.. şimdilerde şampiyonlar ligi, uefa denen şeylerden bahsediliyo.. milyon dolarlar, süper starlar, harika oyuncular.. ismine vurulduğum takımım ise zor durumda taraftarına sırtını dönüp, ışıkları kapatanlar tarafından yönetiliyo.. çok mağlubiyet hatırlıyorum.. çok hezimet yaşadım, biliyorum.. ama artık içim almıyo, hazmedemiyorum.. hayallerimi kıranlardan, duygularımla oynayanlardan artık beni rahat bırakmalarını istiyorum.. ben yalnızlığım, çubuklum ve hayallerimle çok mutluyum.. artık istemiyorum..
lütfen! artık elimdeki çubukluya bakarak daha fazla ağlamak istemiyorum...
