maalesef türk sporunun ahlak hususunda gösterdiği en elle tutulur örneğin ta kendisidir. teknik dehasına hiç girmiyorum, çünkü o kadar yıldır takip ediyorum hala ne halt ettiğini anlayamadım. zaten ertuğrul sağlam hakkında konuşmaya başlayan her şahıs nedense beyefendi kişiliğine atıfta bulunarak başlar sözün orasını burasını kaşımaya. söz bittiğinde de koca bir kafa karışıklığını kucağınızda bulursunuz. yahu bu adam teknik direktör müydü yoksa kız istemeye falan mı geldiydi diye takılır kalırsınız. hakan şükür'la arasındaki tek fark şükür'e nazaran daha bir insana benzemesidir. aslında şükür'de ayyuka çıkmış kişilik problemi hususunda da avantajlıdır kahramanımız. bir de türk teknik direktörlerin itilmişliğinin, mazlumluğunun ve zavallığının farkına varıp ben onlar gibi olmayacağım edası var ya işte o bitiriyor asıl bizi. biraz şehirli ve iyi yerlerde okumuş ziya doğan silüeti de görmüyor değiliz bu tavrında. peki hiç mi iyi yanı yok bu adamın diyenlere de selam ederiz: fatih terim'le mukayese edilmesine bile tahammül edemeyiz. ondan daha ahlaklıdır, ondan daha efendidir, ondan daha moderndir, ondan daha tahammüledilebilirdir, ondan daha akıllıdır.
bir de affedilemez bir günahı vardır ki o da şudur: sinan engin gibi mafya bozuntusu bir homunculusla beraber çalışmayı kabul edecek kadar geniş bir mideye sahip olanın ahlakından şüphe etmek ona beyefendi payesini verenlerce olmayabilir ama bizim için çok mühimdir.
