Adına Şehir dediğimiz ve kendi elimizle kurduğumuz betondan hapisanemizde, bizimle birlikte yaşayan ve çoğalan canlılardır.
Kendileri bu ruhsuz döküntüler arasında vahşi yaşamdan daha fazla yiyecek, sığınma ve coğalma imkanı bulmuştur. Ancak ortada bir sorun vardır ya da bir bedel...
Bu betondan, ışıklı ve gürültülü hapishanede, vahşi yaşamdan korktukları aç kalma, vahşi hayvanlarca öldürülme, barınaksızlık gibi sorunları bir nebze olsun çözmüş olsalar da, kendini medeni sayan, o göz korkutan binaları diken, bu binalara kendi cinslerini yeşil kağıtlar karşılığında sıkıştıran ve her sabah bu yeşil kağıtları kazanıp tekrar harcaması için çalışan bir canlı tarafından vahşi yaşamda hiç olmayan işkence, tecavüz, zevk için öldürme, kısır bırakılma, uyutulmak (sonsuza dek) gibi işlemlere mağruz kalmışlardır. Onlar asi çocuklar değillerdir. Sadece dertleri yemek, barınak ve çoğalmak olan iş güdüleri ile hareket eden, bu nedenle de sizi veya beni bir çok kez kovalamış olan, aslında tek amacı yaşadığı bölgeyi yabancılardan korumak olan bir canlıdır.
