Bostancı'dan heybeliada'ya geçmek üzere mavi marmara vapurlarından birine bindim, arkamda benimle birlikte binen son bir yolcu daha vardı, elinde bebek arabası ve türbanlı (ya bunu neden yazıyorsun şimdi, ayrımcılığa bak ne alaka kardeşim diyeceksiniz belki ama, evet türbanlıları sevmiyorum) genç bir kadın. merdivenlerden yukarı çıkacakken ben, ürkek ve utangaç bir ses tonuyla; "pardon, yardım eder misiniz" diye hafifçe seslendi, duymazdan geldim...
Dönerken ise içerde oturmayı tercih ettim bu kez, karşımda bir amca ve karısı, amca elindeki kağıdı ters yüz edip sürekli birşeyleri okumaya çalışıyordu, bir ara söylendi kendi kendine; "yahu bu gerizekalılar ne kadar küçük yazıyorlar, okuyamıyorum ki" sonrasında yaklaşık bir on saniye daha kağıdı okumaya gayret etti, fakat nafile, derken göz göze geldik, amca; "çok ufak yazıyorlar, benim gibi yaş..." derken hemen gözlerimi kaçırıp, üç sıra ilerdeki biryere gidip oturdum.
Vay be kardeşim, eve geldikten sonra aklıma geldi, ulan oha harbiden, n'aptım lan bugün, hadi bebek arabasını yukarı taşımaya yardım etmedin, duymadın diye yutturdun da, amcaya yaptığın neydi lan yuh sana dedim ve derin düşüncelere daldım, zaten münzevi bir insan olarak, pek fazla sevmem insanları fakat artık bu kadarıda pes, insanlığımı yitirmişim resmen.
32 yaşımda böyleysem, 60 yaşında da büyük ihtimal böyle devam ederim gibi... abi ama ne yapayım sevmiyorum, sevemiyorum insanları. aslında memnunum ve mutluyum, aman abi, ben kendi kendime mutluyum, eksik kalsın insanlar.
Geçen ciddi ciddi deniz feneri olan adalarda görevli olmayı içimden geçirdim. Öyle bir meslek var, 12 ay kalıyorsunuz sadece sizin yaşadığınız bir adada. Her ay erzak geliyor, onun harici insan görmüyorsunuz.
Kendi kendime vakit geçirmek dünyanın en zevkli şeyi bana göre, ha tabii birde ailemle...
Öyle işte...
Tanım: insanlari sevmekten daha kolay olan eylem.
dipnot : tanım kısmını ekşisözlükten arakladım. Zaten çok açık olan birşeye tanım yapmakta zul geldi.
