Yarın sabah iş yerindeki arkadaşlarla beraber kahvaltı yapacaz diye sözleştik. herkes bir şeyler getirecek; bana da salata düştü.. akşam saat 11’e gelirken buzdolabında salatalık bir şey kalmadığını fark ettim ve dışarıya çıkıp manav aramaya koyuldum. Tam yarım saat dolandım; lakin mahallede 9’dan sonra hayat durduğundan açık hiçbir yer yok. Sonunda eve dönerken yolda kadının birine nerede manav bulacağımı sordum; şöyle bir düşündü ve bulamayınca ‘hayırdır bu saatte ne arıyon’ dedi, biraz yeşillik alacağımı söyledim. Gel ben sana vereyim deyip evine çağırdı; o kadar reddetmeme rağmen ısrar etmesi üzerine evine doğru yürüyorduk; bu arada kocasını aradı, dolaptaki yeşilliklerden bi miktar poşete koyup aşağı inmesini söyledi. Biz siteye girdiğimizde kocası elinde poşetle geliyordu. Neyse, poşeti alıp amacıma ulaşmamın ve böyle bir insanla rastlaşmamız olduğunun verdiği neşe ile eve döndüm.
Böyle insanlar var yahu. Hiç tanımadığı birine hiç tereddüt etmeden dolabındaki sebzesini paylaşan bir insan. Umutlarım fena depreşti yahu *
