küçükken hayaliyle yanıp tutuştuğumuz, ama bir türlü nasip olmayan akülü arabaya çocuk bindirilmiş, akülü arabanın arka tarafına bağlanmış çamaşır ipiyle beş metre arkadan ipi koluna dolamış bir babanın işlek bir caddede ki takibi! *
etrafa gülücükler saçmasını anlayamadım bir türlü. göz göze de geldik hatta, hafif bir tebessüm kendisine, bir de çocuğa atıp, "ne mesut bir olay!" anlamına gelen, kafa sallamalı bir tasdikle sıyrıldım olaydan. aslında kafa sallarken "ben bunu sözlüğe yazmaz mıyım? yazarım" iç sesi hakimdi, lakin abinin umrunda mıydı bu? bence o gayet mutlu, * ipimle kuşağım, skimle tasağım ayarındaydı, o ayrı!
