ilkokuldayken eski bir servis tahsis edilmişti o da ailelerimizin belediyeye milyonlarca kez başvurusundan sonra. Bu serviste 2 kişilik koltuğa 5 kişi oturur koridorda nefes alacak yer kalmaz, koltuğun baş bölümüne ayaklarını koyup havada gidenler olur, sinek gibi kapıya yapışanlar olurdu ve servis iki defa saatte 10km hızla gider gelirdi. Ayriyeten bu işkenceye maruz kalmak istemeyenler yürürdü çok küçük olanlar da paralı bir minibüse binerdi.
Ben de tercihimi bedava olan işkence arabasından yana kullanıyordum ve ikinci tura kalırdım ki en azından nefes alınabilirdi. Bu sefer bir çılgınlık yapıp ilk gidişe binecektim ve servisin beklendiği yerden değil de daha gelmekte olduğu yolun başında bekleyecektim -güya gelince durdurup bineceğim.
Doğal olarak durmadı ben de koşuyorum ön kapıyla eş zamanlı. Şoför yetişmemem için daha doğrusu başıma bir şey gelmemesi için bastı gaza. Köpek gibi koşuyorum kız halimle.
Meğer şerefsiz müdür bizim mahalledekileri ip gibi sıraya dizmiş izdihamı engellemek için. Ben de dört nala koşuyorum. Haliyle kulağımı acımasız şekilde çekti ama en kötü şey herkesin önünde rencide olmam ve abimin çaresiz bakışlarıydı.
