bir kez daha acısının ne kadar dayanılmaz olduğunu hatırladığım olay. yine bana vurdu kader. hiç gözümün yaşına bakmadan bütün sevdiklerimi tek tek alıyor elimden. isyan etme diyorlar ama nafile. nasıl isyan etmez insan. onca şerefsiz onca hayasız yaşarken, hemde zevk içinde yaşarken benim canım arkadaşımı, kardeşimi aldı elimizden. nasıl küfretmiyim şimdi kadere, nasıl inanıyım tanrının adaletine. daha gençliğinin baharındayken hemde doğumgününde ayırdı kardeşimizi bizden.
ahh keremim haklıymışsın. daha 2 gün önce hastanede olan annesinin durumunda bir düzelme olmadığı için isyan ederken, "isyan etme keremim duanı et, umudunu kesme sen" dediğimde "nasıl isyan etmiyim mert nasıl?" dediğinde haklıymışsın. nasıl isyan etmeyelim şimdi biz. daha önünde yaşayacak upuzun yıllar olması gerekirken 20 yaşında toprak olmana. nasıl dayansın yüreğimiz bu acıya. ne diyebilirimki daha fazla. huzur içinde uyu kardeşim. biz seni hiç ama hiç unutmayacağız...
