Bazen öyle durumlar vuku bulur ki, ilişkiyi yürütmek için sevgi de yetmez, aşk da yetmez. O zamanlarda bir anda kafaya dank eder aradaki devasa frekans farkı. Mümkün olduğunca dışarıda bırakılır duygular ve beyin işlev gösterir biraz. Yapılan empatiler, objektif bakış açıları sonunda bir karar alınır. ayrılık ...
Kararı alması kolay olur. Söylemesi de. Ayrılmak da kolay olur o zaman. Ancak biraz zaman sonra devasa bir boşluktan sonsuz bir uçuruma doğru düştüğünü farkeder insan. ( Ki bu anın üstüne birkaç olay daha eklensin (bkz: dibe vurmak) )
Bir kalem alınır, bir de kağıt. O kadar fazla özene gerek yoktur. Nedenler ve sonuçlar yazılır. Pesimist demeyelim ama daha bi mantıksal iyimserlikte düşünceler geçirilir kağıda. Çünkü arada nefret yoktur. Hoşçakal denir en sonunda ki hayatın en ağır vedasıdır aslında bu samimi son dilek.
