6-7 yaşlarındaydım. kardeşim 4 yaşındaydı. şile'de daha önceleri de yaptığımız gibi denize gittik. yüzmeyi de biliyorum kendimce dalgalarla başa çıkmasını da. aldım başımı gittim bir akşamüstüydü. babamın seslendiğini hatırlıyorum "deniz kabarır" diye. çocuktum ya allah belamı versin çocuktum nereden bilecektim nasıl bir şey olacağını. allahın belası bir çocuktum. salak bir çocuk.
babam kardeşimle ilgileniyordu o sırada. onları görüyordum, o sırada karadeniz hırçınlaşmıştı, kıyıya doğru yüzmeye çalıştım ama o dalga beni içine aldığında çırpınmanın çok da anlamı kalmamıştı. yorulmuştum bir kaç saniye içinde. bir elin beni alıp da daha sığ kısıma attığını hatırlıyorum kim olduğunu görmediğim bilmediğim bir el. ayaklarım dibe çarpınca sıçradım bir an kıyıya doğru hamle yaptım. son gördüğüm yüz tanımadığım bir yüzdü.
beni tutan o tanımadığım eller anneminmiş. yuttuğum suyu boşalttıklarında başımda babamın ağladığını hatırlıyorum. ben olsam dövmekten gebertirdim beni ama babam ağlıyor bana sarılıp daha çok ağlıyordu. kardeşim de ağlıyordu. anne diye ağlıyordu denizi gösteriyordu. ölüm anında göreceğim son kare sanıyorum bu olacak. üzerinden neredeyse 20 yıldan fazla geçti hala biraz kendime kalınca gözümün önüne o manzara geliyor. nejatın küçük parmaklarıyla denizi işaret edip anne diye ağlayışı. ertesi gün kıyıya vurdu annem. denize olan bağlılığım da küskünlüğüm de bundan belki. hem çok sevip hem de nefret edişim bundan.
aylarca kimseyle konuşmadım. aylarca neden ölmediğimi düşündüm. yedi yaşındaydım benim suçumdu. babama kızdım kendimi bitirince. o babaydı güçlüydü annem gibi narin değildi. çiğdem isminden ömrüm boyunca kaçtım. kalbini kıracak bir şey yaparım kahır üstüne kahır olur diye kaçtım. kendime güvenemedim kaçtım. nejat büyüdü artık yakında evlenecek nasipse. ama ben kaçmaya devam edeceğim yaşamdan.
