ruhumun imgelerinin söndüğünü, hayallerımın soluklastıgını, her gecen gunun aynı ay ısıgı altında solması sankı karanlık bı parcam olmus gıbı. bu sıddetle, bende her ınsan gıbı dusunuyorum kalbımın karardıgını. sankı hıssız hıssıyatsız bı parcacık. ortam nötrlesmıs gıbı aynı tonlar. haksız mıyım?
