Günde en az bi doz yaşadığım durumdur. Her şey elzemini yitirdiğinde flu gözükür; telefon, zahmetle yapılmış goblen tablo, mutfak robotu, balkon mermerlerine umarsızca kakasını yapan karga... işte tam bu saatlerde denizin dalgası gibisindir, belki durgun belki çoşmaya müsait ama yalnız... sadece güneş, bulutlar ve sen varsın; kıyıdan, çok uzaklardan insanları izliyor ve izleniyorsun. bakışlar, sorunlar, kavgalar kollarını uzatıp sana yetişemediğinde mesafenin göğsüne başını yaslayıp rahatlıyorsun.
