Belki kıyısından köşesinden yakalardım yaşamak demeyi kim bilir... ben de her gün aynı hevesle sayardım yıldızları..
Caddeyi izliyorum; dördü siyah beş araba park etmiş, bir adam geçiyor beyaz pantolonlu, yoldan geçen arabalardan birinden "seninle bir defter bir kitap gibi, birlikte yazmıştık güzel günleri.." çalıyor, kırmızı gömlekli bir abi kaldırmıyor kafasını telefonundan...
Ben bomboş oturuyorum, bazen ağlıyorum.. yanağıma değenden korkuyorum ağladığımı unutup. Kalbimde bir şey var, adı yok. Bir tanım yok. Hızlı açılıp kapanıyor kapakçıkları, hissediyorum...
Sonra hissetmeye korktuğum başka şeyler doluşuyor aklıma...
Kimse görmüyor, gülümsüyorum. Dişlerim kendinden emin...
Iyi misin? Demiyor kimse. Iyi olduğumu var sayıyorlar. Iyi olmak zorunda olduğumu biliyorlar belkide..
Kendime bile sormaya korkuyorum... cevabından hoşlanmadığım soruları sormamayı henüz öğrenememişim, "kötüyüm" diyor kuytularım...
