Babanın/annenin vefatından sonra parklara gitmeyi hatta yanından geçmeyi bile bırakır insan. Çünkü bilir orada aileler vardır, çocuklar vardır, mutludurlar. Oradaki çocuğun yerine kendini koymaya çalışır. Onları görünce bir yandan içinde yangınlar başlar ama bir yandan da onların mutluluğuna sevinir. Velhasıl çok ayrı bir acıdır.
