galerideki çocuklar konuşuyordu, onlardan işittim. yalom, hayatı, dans pistinde anlamsızca hareketler yapan insanlarla tasvir edermiş. schopenhauer (google'dan baktım) "mutlu bir hayat imkansızdır, insanın erişebileceği en iyi şey, ... kahramanca bir hayattır". dermiş. filozoflar böyle derken, dinler de her zaman hayattaki "mana"yı yakalayabilmekten bahsetmiştir.
benim aklım ermiyor böyle şeylere. düşünmüyorum da. şunu hissediyorum sadece;
öleceğini bile bile, manyakça yaşayan, mutluluğu aramağa çalışan zavallı canlıya insan denir.
galerideki satışlar, çay ocağının çaya zam yapması, çocukların istikbali, torunu kucaklayacağım gün.
