Yazmak istediğim anlatmak istediğim o kadar çok şey var ki...
Ama dedim ya hem seni sıkmak istemiyorum hem de günlere aylara yıllara sığmayacak anıları satırlara sığdıramıyorum. Yaşamaya gelince, bunları her gün yaşıyorum. Her gün bir yıl daha yaşlanıyorum. Seni tabir edemiyor, anlatamıyor, satırlara sığdıramıyorum. Keşke yapabilsem, sığdırabilsem ve seni ve bizi yazsam satırlara; sonra her gün koynuma alıp o satırları onlarla uyusam.
Artık son nefeslerim bunlar.
Hayata veda etmek gibi bunları yazmak. Sevgiliyi son kez alnından öpmek, ellerini tutup gözlerine bakmak gibi. Sen şimdi yeni insanlarla yenidünyalara yelken açmışken, ben her tarafında sana ait izler olan kocaman bir adada tek başımayım. Seninle dolu bir dünyada sensiz yaşamak bu. Hatıraların yaşamayı çekilmez hale getirdiği, gecelerin kâbuslarla dans ettiği bir dünya.
Hala biliyorsun bir şeyleri; Bu saatten sonra tek tek söylemeyeceğim bunları. Eminim ki seni tanımasam daha gri olacaktı soluduğum havanın rengi. Ama bir gün garip bir ürperti dolarsa içine bil ki hala bir yerlerde senin için çarpan bir yürek var. Gece yağmur damlaları vurup camına seni uyandırırsa senin için ağlayan birileri var. Bil ki öylesine gökyüzüne baktığın bir akşamda kayan bir yıldız görürsen seni umut eden birisi nefes alıyor hala. Her gün göreceksin sokaklarda beni, kimi zaman sevgilisinin ayakkabısını bağlayan bir çocuk, bazen bir kaldırım köşesinde ağlayan umutsuz bir adam, kız arkadaşının çantasını taşıyan heyecanlı bir âşık, vapurlarda, banklarda güneşli bir bahar günü çimlerde birbirini öpen iki ruh olarak.
Bir gün bir yerde tekrar karşılaşabilmek dileğiye.
