napolitenle gelen takım elbiseli babanın tüm yorgunluğuna rağmen gülümsemesi herşeyden daha çok mutlu ederdi insanı çikolatadan da paradan da daha değerlidir o güven hissi ,huzur ve mutluluk
peki geçen zamanlarla ne oldu baba kapıyı bir kez çalınca açılmaz oldu çünkü dizi kaçar diye kimse götünü kaldırıp kapıya bakmıyor, o sevmli huzurlu yuvasına gelen adamın gülümsemesi silindi yüzünden kuşaklar geçti ama bir türlü ayak uyduramadı şu gençliğe, ayak uyduramadıkça anlam veremedi ,dizilerin başından kalkmayıp ,kapıda babasını dahi beklemeyip ,genelde kapıyı aralık bırakıp ,artık vücudunun şeklini almış koltuğa yerleşirken gelen babasına hoşgeldin bile demedi.
ama gelen çikolata da ,gülümseme de unutulmadı aslında, sadece gereken hasasiyet gösterilmiyor.*
