Bu filmi sessizce, usulca izleyen iki insan düşünün.
Hiç konuşmadan, yalnızca izleyen ve dinleyen.
Yeri geldiğinde gülümseyip, yeri geldiğinde bir iki damla gözyaşı bırakan…
- Beni seviyon mu?
+ istersen severim.
- istiyom galiba.
Mesela şu sahne sonrasında, içten içe;
“böyle bir şey olur mu? ulan olsa ya keşke…”
diye söyleyen lakin ses çıkartmayan.
iki insan düşünün.
Şimdi durun, kendinize gelin.
Ben sizin yerinize hem içten içe, hem de ses vererek söyleyeyim;
“böyle bir şey olur mu? ulan olsa ya keşke…”
Lakin ne Cemal ve Yasemin var bu hayatta ne de böyle iki insan.
Başka bir yakarışta daha bulunayım, sizin yerinize, hafif usulca;
“bir Cemal, bir Yasemin olsa; bir de onları izleyen böyle iki insan.”
Çok şey var hem bu konuyla ilgili, hem de bu filmle ilgili.
Fakat şimdi boşverin, zaten nereden geldi aklıma bu film, onu da anlamadım.
Gelmeseydi daha mı iyiydi, onu da bilmiyorum.
iyisi mi siz beni boşverin, yatın uyuyun.
Güzel uyuyun.
Kafayı yastığa koyduğunuz anda da bunu açın, dinleyin, olur mu?
Nasıl güzel uyursunuz şimdi.
